ما باید اهل محاسبه باشیم، هر چند اهل توبه نباشیم و تدارک نکنیم، خود محاسبه مطلوب است. اگر بدانیم فلان روز حسینى ـ علیه‏السّلام ـ و فلان روز یزیدى هستیم، بهتر از این است که اصلاً ندانیم یزیدى هستیم یا حسینى.
سرانجام ممکن است روزى به خود بیاییم و بخواهیم تدارک کنیم. با توجه به عیوب خویش و اصلاح آن‏ها، فرصت رسیدگى به حساب هر روز خود را نداریم، چه رسد به حساب مردم!
«أَفْضَلُ النّاسِ مَنْ شَغَلَتْهُ مَعایِبُهُ عَنْ عُیُوبِ النّاسِ.»(1) برترین مردم کسى است که پرداختن به عیوب خود، او را از توجّه به عیوب مردم باز دارد. به فکر خود باشیم، خود را اصلاح کنیم. اگر به خود نرسیدیم و خود را اصلاح نکردیم، نمى‏توانیم دیگران را اصلاح کنیم.
1. مستدرک الوسائل، ج 11، ص 315؛ غررالحکم، ص 234.

درد را مى دانیم، به فکر علاج خود نیستیم!

 دوا را هم تشخیص مى دهیم، چنان که قرآن شریف مى فرماید:
«فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقْوَلـهَا»(1)
پس خداوند، گناه و تقوا را به انسان الهام نمود.
ولى به فکر علاج خود نیستیم!

1. سوره ى شمس، آیه ى 8.

آیا... با یزیدیان بیعت مى‏کنیم؟!
ما که هزار سال است عزادارى حضرت سیّدالشهدا ـ علیه‏السّلام ـ را مى‏کنیم، اگر کسى بیاید و از مصادیق «وَیَتَّبِعْ غَیْرَ سَبِیلِ الْمُؤْمِنِینَ»(1)؛ (کسانى که از غیر راه مؤمنان پیروى مى‏کنند...) باشد و مثلاً یزیدى باشد، و با عزادارى سیّدالشهدا ـ علیه السّلام ـ مخالفت نماید، و هیچ گونه ترس و تقیّه‏اى هم در میان نباشد، آیا با او بیعت مى‏کنیم، یا خیر؟!
1. سوره‏ى نساء، آیه‏ى 115.
 

 بلاها در اثر اعمال خود ماست!
وقتى بلایى ـ مانند وبا ـ در نجف پیدا مى‏شد، حتّى در بازارها هم گاهى مجالس روضه‏خوانى و توسل برقرار مى‏شد، ولى ما مثل آدم‏هاى مأیوس و ناامید، گویا نمى‏خواهیم از این درِ رحمت داخل شویم و براى رفع بلا و گرفتارى‏ها به حضرات معصومین ـ علیهم‏السّلام ـ متوسّل شویم!
 آیا امروز براى رفع بلاها غیر از تضرّعات و دعاى صادق همراه با توبه و توسل، راه دیگرى داریم؟! مسلمان‏ها و برادران و خواهران ما در زیر آتش دشمن در چه حالى هستند، و ما در چه حال؟! آیا روا است که چنین بى‏تفاوت و غیر مضطرب باشیم؟! عربى از اهل آبادان وقتى بلایا و تعدیات ناموسى و بمباران و... را نقل مى‏کرد بى‏اختیار به گریه در آمد!

آیا فرد مسلمان مى‏تواند ابتلائات ناموسى را متحمّل شود؟! قتل و کشته شدن از این گونه بلایا اَهْوَن(1) است، لذا بعضى وقتى خواهر یا دختر یا زن‏شان در معرض هتک حرمت قرار مى‏گیرد، حالشان چنان دگرگون مى‏شود تا جایى که آن خواهر یا دختر یا زن خود را همراه با جانى مى‏کشند و به قتل مى‏رسانند! مادرى مى‏گفت: شوهرم و برادرم را گرفتند و بردند، صبر کردم؛ ولى وقتى دخترم را بردند، صبر و قرار ندارم. خدا مى‏داند وقتى دختر انسان را مثل اسیر و کنیز ببرند، حال او چگونه مى‏شود!
این بلاها در اثر اعمال خود ما است. مگر مثل این جریانات در مجلس یزید اتّفاق نیفتاد که گفت: «هَبْ لِى هذِهِ الْجارِیَة!»  این کنیز را به من ببخش!
و حضرت زینب ـ علیهاالسّلام ـ فرمود:
«ما جَعَلَ اللّه‏ُ لَکَ ذلِکَ، إِلاّ أَنْ تَخْرُجَ مِنْ مِلَّتِنا وَ تَدِینَ بِغَیْرِها.»
خداوند این را بر تو حلال نکرده است، مگر این که از دین ما خارج شوى و دین دیگرى را انتخاب کنى.
و یزید پاسخ داد:
«إِنَّما خَرَجَ مِنَ الدِّینِ أَبُوکِ وَ أَخُوکِ.»(2)
این پدر و برادر تو است که از دین خارج شدند.
یعنى هر کس با ما مخالفت کند، از دین خارج است.
با این حال، متنبه نمى‏شویم که ما در اثر اعمال خود به این بلاها و گرفتارى‏ها مبتلا شده‏ایم و کار همیشگى ما همین است، تا توانستیم هر چه خواستیم انجام دادیم، و اگر نکردیم، نتوانستیم. امیرالمؤمنینِ حقیقى و الهى را کنار گذاشتیم و نااهلان را بر خود امیر قرار دادیم. در روایتى خیلى عجیب که راوى آن هم ابوبکر است آمده است که رسول اکرم ـ صلّى‏اللّه‏علیه‏وآله‏وسلّم ـ درباره‏ ى على ـ علیه ‏السّلام ـ فرمود: «مَنْزَلَةِ عَلِىٍّ مِنِّى مَنْزِلَتِى مِنْ رَبِّى.»(1)  مقام و منزلت على ـ علیه‏السّلام ـ نسبت به من، مانند مقام و منزلت من نسبت به پروردگار است.

                                                                                                            آیه الله بهجت حفظه الله     http://www.mtb.ir/