قرآن یک آیه دارد که می‌گوید: ای پیغمبر! ... «لَوْ أَنْفَقْتَ ما فِی الْأَرْضِ جَمیعا...» «لَوْ»‌یعنی اگر. «أَنْفَقْتَ» انفاق! «أَنْفَقْتَ» یعنی اگر انفاق کنی، انفاق کنی یعنی اگر خرج کنی، «ما فِی الْأَرْضِ جَمیعا» اگر همه‌ی آنچه در زمین است خرج کنی، «ما أَلَّفْتَ بَیْنَ قُلُوبِهِم‏» (انفال/63) تو بین قلوبشان نمی‌توانی الفت بیاندازی. پیغمبر! دل‌ها دست خداست...
«یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوب‏»...اینطور نیست که اگر عروس خودش را آرایش کند، داماد خیلی دوستش داشته باشد. خیلی‌ها هزار رقم خودشان را درست می‌کنند و در خیابان می‌آیند، کسی هم دوستشان ندارد.
فکر می‌کنیم که اگر خانه‌مان چنین شد، نزد مردم عزیزیم، اینقدر خانه شیک در روستاها ساختند،‌ که عزیز شوند و همان مردم روستا فحششان دادند. تو با سنگ مرمر نمی‌توانی محبوبیت پیدا کنی...
اگر بناست که درس هم بخوانیم در دانشگاه و دکتر شویم، یا در حوزه که فقیه بشویم، قصدمان قربت باشد. فکر نکنیم که اگر دکتر شدیم، عزیزتر هستیم. خیلی‌ها هم مدرک دکترا هم می‌گیرند و باز عزتی که باید داشته باشند، ندارند. می‌بینی در یک محله، همین آقای دکتر اگر خدای ناکرده، اگر خدای ناکرده، اگر خدای ناکرده از دنیا برود،  50 نفر هم تشییع جنازه‌اش نمی‌آیند. و حال اینکه اگر فلان آدمی که دکتر نیست بمیرد، محله از جا کنده می‌شود.
دل‌ها دست مدرک نیست. دل‌ها دست پول، دست زور، دست آرایش، دست سنگ مرمر نیست. دل‌ها دست خداست. قرآن می‌گوید کجای کار هستی؟ چرا خط را گم کرده‌ای؟ «مَحَبَّةً مِنِّی‏» (طه/39) آیه‌ی قرآن است.
یعنی محبت از من است. «فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوی إِلَیْهِم‏» (ابراهیم/37) خدایا تو دل‌ها را به سمت کعبه حرکت بده! «وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَة» (روم/21) «جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَة» عروس و داماد را باید خدا بینشان مودت قرار بدهد. اینطور نیست که اگر عروس زیبا باشد و داماد هم خانه و ماشین و تلفن داشته باشد، حتماً زندگیشان بیخ داشته باشد. ممکن است داماد سوپردولوکس، عروس سوپرسه لوکس، اما بعد از دو ماه بهم می‌خورند. «جَعَلَ» یعنی خدا باید قرار بدهد. «فَاجْعَلْ» خدا قرار بدهد. «مِنِّی» خدا باید قرار بدهد. دل دست خداست. کدخدا را ببین، ده را بچاپ. خدا را ببین دل را بچاپ! بعضی‌ها نمی‌فهمند...

از سخنرانی حجه الاسلام قرائتی